5
The Suburban Flop sucks !
Volgende hoofdstuk Vorige hoofdstuk Inhoudsopgave
Vreemd [17], in dit hoofdstuk moeten we constateren dat Chermayeff en Alexander zeer belangrijke punten van kritiek over het hoofd hebben gezien: Over het algemeen werd aangenomen dat een uniforme leefomomgeving ook uniforme bewoners zou produceren. Kinderen die in Suburbia opgroeiden werden geacht een belangrijk deel van de nodige sociale ervaringen te zullen missen. Zo kwamen kinderen uit het overwegend blanke Suburbia inderdaad minder met zwarten en het pluriforme leven van de metropool in contact dan leeftijdgenoten in de stad. Suburbia zou aldus een broedplaats worden van rascisme en klassediscriminatie. Kortom, de bevolking van Suburbia werd door critici als te homogeen en te eenzijdig voorgesteld en er waren veel moralistische veroordelingen ten aanzien van het consumerism, de consumptiemaatschappij.
Veel van deze kritiek wordt door Herbert J. Gans in zijn boek People and plans: essays on urban problems and solutions weerlegd danwel genuanceerd. In dit boek beschrijft hij het leven van alledag in Suburbia, dat hij gedurende twee jaar van dichtbij als bewoner van Levittown Willingboro, New Jersey heeft onderzocht.
Uit zijn onderzoek blijkt dat het door C&A in failure as a city veronderstelde gemis aan goede vrienden in de praktijk wel mee viel. Hij beschrijft in het hoofdstuk Social life, Homogeneity and conformity de kwaliteit van het sociale leven in Levittown. Hij refereert hier net zoals C&A aan onderzoeken die uitwijzen dat de fysieke layout een bepalende factor is bij het kiezen van vrienden en dat het grote migratieverloop in Suburbia een rem zou zijn op het leggen van contacten, die slechts zo lang duren als het verblijf in Suburbia. Levittown lijkt op sommige punten het tegenovergestelde te suggereren: De helft van de bewoners gaf in het onderzoek aan dat de sociale contacten in vergelijking met hun vorige woonplaats waren toegenomen en dat de vriendschappen in Suburbia inderdaad vaak van voorbijgaande aard bleken te zijn, maar gedurende het contact wel zeer close. Een kwart van de bewoners merkte geen verandering in de omvang van sociale contacten. Een bewoonster van Levittown stelde dat zij in Suburbia meer gemeen had met haar omgeving, een argument dat door critici vaak aangevoerd wordt als het "gevaar van Homogeniteit en Conformisme" en inderdaad:
"We see eye to eye on things, about raising kids, doing things together with your husband, living the same way: we have practically the same identical background."
Deze bewoonster heeft het echter over haar directe buurvrouw, een bewoonster van hetzelfde block, een sociale gemeenschap van zo'n acht tot tien huizen en dit moet niet verward worden met het city-block, waarin vaak honderden mensen leven. Binnen dit block komen de sociale contacten vaak tot stand via de kinderen of via de afstemming over het onderhoud van ieders huis en gazon. Dit onderhoud was van belang voor de economische waarde van het bezit en resulteerde vaak in een periodiek verschijnsel. Knapte een bewoner van het block zijn huis op, dan volgden er snel meer. Dit bleek zich echter op een zeer ontspannen manier te voltrekken: buren kochten eerder samen een ladder om hun goot te kunnen verven dan dat ze met elkaar gingen concurreren wiens bezit er het duurst uitzag. Op deze manier ontstonden er intensieve contacten tussen de Mr. Homeowners, terwijl de Mrs. Consumers met elkaar in contact kwamen via de kids. Bij een sleep-over, droeg de ene moeder de verantwoordelijkheid over andermans kind en hierbij hoorde ook het afstemmen van elkaars reactie op ongewenst gedrag van de kids. Andere opvattingen over straf konden tussen de ouders voor problemen zorgen. In middle class kringen wordt er bijvoorbeeld minder snel fysiek tegen het kind opgetreden en waren de straffen over het algemeen minder streng dan bij de working class. Ook de verschillen in de hoeveelheid speelgoed, of het merk sportschoenen dat de verschillende kids kregen konden voor wrijvingen zorgen tussen de ouders. Terwijl afstemming hierover plaatsvond, werd er doorgaans veel koffie gedronken of werden er barbecues georganiseerd en zo werden klasseverschillen genivelleerd. Mrs. Consumer bleek zich helemaal niet te vervelen in Levittown zoals blijkt uit de volgende tabellen:
VISITING AMONG ADJACENT NEIGBORS, BY AMOUNT OF VISITING (Percent reporting) LOCATION OF NEIGHBOR 1st 2nd 3rd 4th All n.vis. Next door, right side 31 31 15 14 24 24 Next door, left side 24 38 20 14 26 15 Across the street 36 22 23 23 26 4 Across the backyard 7 7 32 27 17 57 Other* 2 2 10 23 7 NA** N (45) (42) (40) (22) (149) (26) * This included other neigbors across the street of the backyard when a house faced or backed on two others. ** Not asked.
AMOUNT OF BOREDOM IN LEVITTOWN (Percent reporting)*
Random sample Philadelphia
1st Interv. 2nd Interv. sample
AMOUNT OF BOREDOM W M All W M All W M All
"Almost every day" 4 0 2 4 0 2 8 0 5
"A few times a month" 21 6 14 15 22 18 27 17 24
"About once a month" 21 28 24 27 6 18 27 11 22
"Less often than that" 21 11 17 23 17 21 11 5 9
Never 33 55 43 31 55 41 27 67 40
N (24)(18)(42)(26)(18)(44)(37)(18)(55)
* People were asked, "We all get bored every so often. How
often do you find yourself feeling bored, having nothing
to do, or nothing you want to do especially? Do you feel
this way: almost every day, a few times a month, about
once a month, or less often that that?" The never cate-
gory was not read to the respondents.
Om hierop te reageren met een moralistisch waardeoordeel over de 'kwaliteit' van de contacten zoals C&A doen vinden we eerlijk gezegd een elitair standpunt waar we het nut niet van inzien. De belevingswereld van de criticus wordt geprojecteerd op die van iemand anders, die niet in staat wordt geacht een eigen oordeel te vormen, en wanneer dat toch gebeurd wordt het oordeel niet voor vol aangezien. Zelfs de weerlegging van het eenzaamheidsvraagstuk werd door critici gebruikt om de eenzaamheid aan te tonen: "Suburbanites indulge in hyperactive visiting to counteract boredom and loneliness brought on by the lack of urbanity in their communities". Het is ook nooit goed, Herbert Gans wijst er fijntjes op dat al na enkele maanden het hyperactieve er vanaf ging en eerder vergeleken moet worden met het zich stabiliseren van een systeem. Wederom werd een observatie gekleurd door de afkomst van de criticus, een upper middle class intellectueel voor wie feesten en partijen een belangrijke vrijetijdsbesteding zijn. De toename in sociaal contact die werd gesignaleerd in Levittown - hoewel een toename inderdaad niet automatisch equivalent is aan verhoogde kwaliteit - werd door de critici afgedaan als het ontvluchten van verveling.
Het positieve effect van het block systeem waar middle en working class samenwoonden en bij elkaar op bezoek gingen, is het feit dat veel working class kids de normen en waarden van de middle class kids overnamen en daarvan onder andere profiteerden in hun schoolcarriëre, die zij in tegenstelling tot kids van de working class in de stad wel vaak afmaakten. In de stad was het vaak zo dat de kids weliswaar de pluriforme samenleving waarnamen, maar desondanks niet in staat waren erin te penetreren en zich erdoor te bewegen. Dat werd hen domweg [18] door hun ouders verboden of er was teveel concurrentie omdat de kids van een bepaalde klasse zich organiseerden in gangs. Het conformisme in Suburbia heeft in ieder geval deze barriëre geslecht en het perspectief voor de working class verbeterd, zij werden vaak snel opgenomen in the middle class. Doordat er verschillende blocks waren met verschillende samenstellingen werd de wereld voor de kinderen pluriformer naarmate ze opgroeiden: als kleuter was het contact beperkt tot het block, op de lagere school maakten ze kennis met kinderen uit andere blocks en op highschool vond het eerste contact met, bijvoorbeeld, zwarten plaats. Dit lijkt wederom een sterk punt voor de critici, Suburbia zou het rascisme versterken. Volgens Gans is het echter niet fysiek aan elkaar blootgesteld zijn van zwarten en blanken geen rechtstreekse opleiding tot rascist: De jongeren uit Suburbia bleken door het opmerken van een vergrote tolerantie tussen working en middleclass eveneens toleranter ten opzichte van zwarten, temeer daar de oppositie tegen segregatie die in de middleclass redelijk groot was op de workingclass werd overgedragen.
C&A gaan verder in op de divergentie tussen de traditionele architectuur en de technische samenleving. Om dit probleem te nuanceren zouden we willen wijzen op the projects, de gebouwen in de stad van de Walter Gropius Tribe, die wel uitdrukking wilden geven aan de technische samenleving, maar desondanks volledig mislukt zijn. (kwaadaardig kankergezwel) De conservatieve woning is een cliché, en zeker in de working en lower-middleclass, maar het blijkt gevaarlijk daarover te oordelen met de vooringenomenheid van de intellectuele upper-middleclass.
Volgens critici, en dan met name C&A, zorgt de voortdurende decentralisatie ervoor dat steeds meer mensen in het never- neverland of Suburbia komen te wonen. We willen hierbij opmerken dat never-never eigenlijk 'altijd' betekent en het lijkt er dan ook op dat C&A een buitengewoon denigrerend en emotioneel standpunt ten opzichte van Suburbia innemen, wat natuurlijk nooit een goed uitgangspunt is om een verantwoord 'wetenschappelijk' oordeel te kunnen vormen. In de paragraaf the Dissolving Suburbs doen ze zelfs aannames die gewoon niet waar zijn: zonder nu te oordelen of het een goede of een slechte ontwikkeling is, dat de stad zelfs voor de commercie zijn aantrekkingskracht verliest wordt in het hoofdstuk The Drive-in Culture of contemporary America van het boek Grabgrass Frontier door Kenneth T. Jackson duidelijk dat de Shopping Mall in Suburbia wel degelijk de economische en recreatieve rol van het centrum overgenomen heeft. Door het gigantische wegennet dat volgens C&A door de mens over het hoofd wordt gezien is Suburbia steeds beter onsloten en de gigantische parkeerplaatsen bieden de bezoekers daadwerkelijk een (bewaakte!) parkeerplaats met als gevolg dat zelfs de grootste en machtigste winkelketens uit de centra van de steden zijn vertrokken. En hiermee houdt het niet op: ook de kantoren, volgens traditie te vinden in de centra, laten enorme easy -access kantoren naast de snelweg in Suburbia verrijzen, met sportvelden, restaurants en winkels voor de eigen werknemers. Mr. Homeowner hoeft niet langer in de verstikkende file door het centrum maar rijdt rustig, veilig en snel naar zijn werk met als enige nadeel dat zijn werkdag langer is geworden. Daarnaast is zijn produktiviteit hoger, wat juist gunstig is voor the office.
Inderdaad, Consumerism viert hoogtij in Suburbia. Wat begon in tijdschriften als House & Garden werd versterkt door de in de Levitt-woning ingebouwde televisie. Huishoudelijke apparaten, nieuwe consumptie-artikelen en patronen werden via de TV in het traditionele leventje geïnjecteerd. Leven werd ineens lifestyle. Mede hierdoor waren de woningen in Suburbia een gigantisch succes, ze waren immers bedoeld als the American Dream die voor iedereen bereikbaar moest zijn, zoals in Amerika ook alles met de auto bereikbaar moet zijn. Deze twee clichés blijken de belangrijkste voorwaarden voor een Amerikaanse Architectuur.
Volgende hoofdstuk Vorige hoofdstuk Inhoudsopgave